Veel mensen houden van dieren. Sommige mensen houden van de ene soort, anderen van de andere, sommigen houden van alle dieren. Van al die diersoorten vandaag de focus op honden en dan specifiek oudere honden.
Oudere honden zijn geweldig. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Natuurlijk zijn puppies lief en leuk, schattig en aandoenlijk in al hun stunteligheid en verwonderde blik ten aanzien van de wereld. Maar dan worden ze ouder, gaan ze puberen en zijn het, voor de meeste mensen, gewoon.. honden.
De beestjes worden ouder, een band met hun baasje wordt dieper, de eerste grijze haartjes verschijnen om de snoet en het hondje is niet meer weg te denken uit het gezin. Sommige hondjes hebben de eerste gezondheidsprobleempjes maar alles is te overzien, meestal. De gewone, goede alledaagse dagen met je hondje.. Maar beschouw ze niet als gewoon. Want een hond is trouw. Wat je hebt is iets moois. Onvoorwaardelijke liefde. Dat mag gezegd worden. En gekoesterd. Als je thuis komt is er uitbundigheid. Of je nou een kwartiertje van huis bent of een hele middag, een hond blijft wachten op het baasje. Een hond loopt over van geluk bij iedere hereniging met het baasje. Kwispelen, rennen, begroeten, je krijgt een kadootje (bijvoorbeeld een bal, knuffelbeest of een binnenshuis sneeuwstorm als ze een knuffel leeggetrokken hebben en vol trots laten zien wat ze voor je hebben gemaakt hihihi, knuffels, kusjes.. Ja, het is fijn om het middelpunt van de aandacht te zijn van je eigen beessie.
En dan worden ze ouder. En ouder. Hulpbehoevender. Bejaard. Grijs. Wijs. En ze blijven trouw. Kijken trouw. De band met het baasje is hechter dan ooit. Dit zijn de gouden jaren. Het zijn geen makkelijke jaren. Maar het zijn de jaren waar je je het meest gewaardeerd voelt en de jaren waar je later met weemoed aan zult terugdenken.
Laat me als voorbeeld mijn Franse Bulldogje Chibi aanhalen. Altijd lief en vrolijk en een allemansvriendje, geen moment problematisch. Niet blaffen, niet zeuren. Ze heeft een aantal grote operaties moeten ondergaan maar daar krabbelde ze elke keer weer goed bovenop. Een vechtertje, een volhoudertje, ze moest en zou bij mij blijven en daar ben ik haar nog altijd dankbaar voor.
In haar laatste jaar ging ze toch achteruit. De oogjes kregen een waasje, maar toch zag ze nog genoeg. Maar het gehoor faalde en ze werd wat trager. Met inmiddels 13 jaar – wat behoorlijk oud is voor een Frans Bulldogje – was ze met recht bejaard. Geen probleem verder, maar ze werd aanhankelijker dan ooit. En dat bracht als consequentie mee dat ze niet meer zonder me wilde zijn. Afleiding van de radio werkte niet meer. Zodra ze met niet meer kon zien, ging ze blaffen. Dat werd bewerkelijk. Want ze kon daardoor geen moment meer alleen gelaten worden.
Dat nam behoorlijk extreme vormen aan. Mee naar het werk en overal mee naartoe. Zélfs mee naar de supermarkt. Wat een probleem is, want honden mogen niet naar binnen bij de supermarkt. Dus hoe los je dat op, als single? Uiteindelijk maar met de auto, twéé autosleutels mee zodat ze in de auto kan wachten, met draaiende motor en de airco aan, terwijl met de andere sleutel de deuren op slot kunnen, zodat ik haar veilig even kon achterlaten om in een minuut of vijf door de supermarkt te snellen en alle broodnodige boodschappen mee te pakken voordat ik weer terug bij de auto was, waar met enige regelmaat al iemand bezorgd staat te kijken naar het hondje in de auto (ondanks een briefje voor het raam dat het, op deze manier, écht wel even kon..)
Dat heeft al met al een dik jaar geduurd, voordat ze – helaas – het leven moest laten. Een periode van rouw volgde voor mij. Een periode waarin ik ineens van constant bezig zijn met haar, helemaal niets meer had om voor te zorgen. Ineens zee’en van tijd en de rust om niet te hoeven haasten bij het winkelen, van huis kon gaan en wegblijven zo lang ik wilde. Ja, het bracht enorm veel vrijheid met zich mee. En tóch… Als ze langer had doorgeleefd zou ik met alle liefde doorgegaan zijn met de tijdverslindende hectische situatie. Ze was het absoluut waard. Inmiddels is ze al ruim 4 jaar geleden overleden. En ik mis haar nog dagelijks.
Chibi en ik gingen door dik en dun. 14 jaar samen. Dat is niet niets. Het is prachtig om dat te hebben mogen meemaken, om deel uit te hebben mogen maken van haar leventje en om het middelpunt te zijn van datzelfde leventje. En zij was dat ook voor mij. Maar van al die jaren samen zijn die laatste jaren de mooiste. Het meest close. Het meest intensief. De jaren met de meest innige relatie. Datzelfde zie ik ook terug bij de andere oude hondjes die ik ken en tegenkom. Oude honden zijn goud! Dat dus!
Boek over oude honden
Een absolute aanrader is het mooie, warme, ontroerende en inspirerende eerbetoon aan oude honden dat je leest in het boek Oude Wijze Honden van Elli H. Radinger. Spreekt mijn bovenstaande artikel je aan dan is dit een must read. ❤
