Geheel onverwachts, dubbele paniek en dubbele stress. Daar sta je dan. Wegens bedrijfseconomische redenen besluit je werkgever de stekker uit je dienstverband te trekken én uit zijn bedrijfspand. Ineens komt het einde van je dienstverband, na 17 jaar trouwe dienst, knalhard in het vizier. Nog een maandje dan is het Schluss. Hier heb je de zak, dikke doei.
Maar dat is niet het enige. Om verschillende redenen, de voornaamste de woningnood in de randstad en de achterlijke bedragen die gevraagd worden voor de paar woningen die er dan nog wel zijn, had ik na een eerdere gedwongen verhuizing vanuit Amsterdam, mijn onderkomen gevonden in het bedrijfspand. Wat onder normale omstandigheden prima is. Misschien niet honderd procent volgens het boekje, maar soit, een ideale woon/werk forensreis dag in dag uit heb ik dan weer wel. De relatief betaalbare woonruimte heeft dan de nodige kanttekeningen, waar ik vrede mee kan hebben, maar het vinden van woonruimte binnen een redelijke afstand van mijn werk was de doorslaggevende factor.
Nu, echter, betekent einde dienstverband – op deze manier althans – dat ik naast mijn baan óók nog mijn woonruimte kwijt raak. Eveneens een maand de tijd om mijn biezen te pakken en zoek het verder maar uit. Door de curieuze constructie is er van huurdersbescherming natuurlijk geen sprake. Dus wat nu??
Plan B
Natuurlijk wist ik dat er ooit een dag ging komen dat ik baan en woonruimte kwijt ging raken, dus gelukkig had ik al een ‘plan B’ in de startblokken staan. Tegelijk met het betrekken van mijn woonruimte had ik ook een woonruimte in mijn geboorteregio in Friesland geregeld. Een plek waar ik de afgelopen jaren ook al zeer regelmatig was, een woonruimte die wèl officieel is en waar ik gewoon kan wonen. Dus ik hoef niet het zwerversbestaan in, of van bank naar logeerbed bij familie en vrienden om door de nachten te komen..
Een opslag voor mijn bezittingen, denk aan meubeltjes en spullen die ik in mijn microscopisch kleine nieuwe woonruimte niet meer kan plaatsen en ook spullen die simpelweg dubbel zijn zoals bijvoorbeeld keukenapparatuur, was gelukkig vlot geregeld. Het kost een paar centen maar dan heb je ook wat. Ruimte. Dus.
Het was de bedoeling om, over een aantal jaren, geleidelijk aan te verhuizen in de laatste aantal maanden voordat mijn werkgever wegens het bereiken van zijn A.O.W.-gerechtigde leeftijd het bedrijf zou opheffen. Nu is dat echter in een stroomversnelling gekomen. Dit geeft me de nodige stress. Want het verliezen van enerzijds je baan of anderzijds je woonruimte is op zichzelf al iets dat voldoende stress oplevert om je bordje mee vol te hebben. Dus ondanks mijn ‘plan B’ loopt mijn bordje, met die combinatie, nog steeds over.
En wat nu?
Verhuizen! Inpakken, verplaatsen.. En dat als single girl allemaal in mijn eentje. Nou ja, bijna dan. Een lieve vriendin heeft me een ochtendje geholpen en heeft aangeboden om ook volgend weekend een ochtendje en middagje mee te helpen. Zo geweldig, ik ben hier superblij mee!! Maar verder, tja, toch zelf het klusje klaren. En dat, lieve lezers, is geen eenvoudige taak. Want ookal woonde ik niet groot, spulletjes heb ik genoeg!
Hiermee weten jullie nu ook waarom mijn online activiteiten momenteel een behoorlijke deuk hebben opgelopen. Want tijd is absoluut relatief, maar het is ook relatief absoluut. En in stressvolle situaties als die waar ik me sinds begin deze maand in bevind, toch wel overwegend absoluut hihi.
Verjaardag
Halverwege deze maand was ik jarig. Ter gelegenheid hiervan heb ik toen even een middagje en avondje genomen als adempauze en ben ik samen met mams er even fijn opuit geweest. Ook zij had haar verjaardag gehad, al wat eerder dan ik, dus de twee watervrouwtjes moesten dat niet verstek laten gaan. Een fijn middagje shoppen in Duitsland en tot besluit een etentje gaven de dag de omlijsting, maar het is toch vooral gewoon fijn om tijd door te brengen met haar.
Financieel
In onze kapitalistische samenleving draait het maar al te vaak om de centen. Onder het motto: “Geld maakt niet gelukkig, maar het helpt wel!” kun je er niet genoeg van hebben. Maar de situatie als die is, is het nu meer zaak van een tekort hebben aan. De werkgever loopt achter met salarisbetalingen en de kosten voortvloeiend uit de verhuizing lopen op. Denk aan transport en de huur van opslagruimte voor overtallige spulletjes die ik toch houden wil. Sinds de Corona jaren was het leven al in steeds hoger tempo duurder geworden, met de energiecrisis voortvloeiende uit de Oekraïnse oorlog werd dat nog eens extra pijnlijk duidelijk voor zo ongeveer iedereen die niet 2x modaal of meer als inkomen heeft. De reserves, voor zover die waren op te bouwen vanuit het magere salaris, klinken in. Maar nu gaat het helemaal hard. Dat wordt binnenkort een lening aanvragen, ben ik bang. En, lieve lezers, daarmee zijn we er natuurlijk nog niet. Want na de hele afronding van dit alles, waarbij het nog maar de vraag is hoeveel geld ik nog ga zien van hetgeen achterstallig is, laat staan van waar ik wettelijk recht op heb, volgt er nog de overbruggingsperiode in de WW, de periode waarin ik nog zoekende ben naar een nieuwe baan. Hopen maar, dat die periode beperkt zal zijn. Want vrije tijd is heerlijk, maar níet als je thuis moet zitten te verhongeren omdat er geen centjes meer zijn voor de boodschapjes. Immers, 70% van een mager salaris is nóg minder een vetpot. Zélfs al is het sociaal minimum wellicht nog wat minder. Het is niet een orde van inkomen waarbij je op je lauweren kunt rusten wetende dat alles wel even bekostigd wordt, zodat je op je gemak kunt solliciteren. Zelfs al is dat wél zo bedoeld. Verzorgingsstaat Nederland is al decennia niet meer aan de orde. Noeste arbeid is het enige waarmee je de eindjes nog aan elkaar geknoopt krijgt. Dat is overigens iets waar ikzelf ook niet afwijzend tegenover sta. ‘De eeuwige werkloze’ is toch wel een schrikbeeld. Maar een sociaal vangnet zodat je passend werk kunt vinden zonder alle andere zorgen, na een toch al hectische aanloop, dat zou toch de dekking moeten geven zoals het ontworpen is. Helaas. Dat wordt putjescheppen ofzo, in het ergste geval. Géén prettig vooruitzicht. Gelukkig ben ik een volhouder. Ik heb al eens vaker in de kolk gelegen dus ik klauter er wel weer uit. Al hoe lastig dat ook gaat zijn.
Toekomst
De toekomst is onzeker. Op vele fronten. Één ding is wèl zeker, ik laat mij op het gebied van mijn transitie geen strobreed in de weg leggen. Sterker nog, de recente gebeurtenissen zie ik als een handvat om versneld veranderingen in mijn voorkomen door te voeren. De wachtlijst en de daarmee vergezelde hormonische, medische en operatieve aanpassingen zijn helaas niet naar voren te trekken, maar andere aspecten zoals kleding, cosmetica en dergelijke kan ik nu eenvoudiger op dagelijkse basis gaan gebruiken, waar ik me eerst toch zeker in de werksferen moest blijven voordoen als man. De werkgever is namelijk zwaar anti alles dat niet cis hetero is. Gelukkig dat dat pijnpunt spoedig van tafel zal zijn. Ik maak me dus maar op voor ‘The Summer Of (Poverty and) Love’ en hoop, nee, maak er het beste van. Dat dus.
