Het is de elfde november, tweeduizend-twee-en-twintig, Carny wist het nog heel goed, want de straat was leeg. En met veel nostalgie, denkend aan heel vroeger, als je die dag aan de deur kwam, dan wat lekkers kreeg.
Tja lieve mensen, 11 november dus, de dag die de commercie tegenwoordig promoot als ‘Singles Day’, maar die bij ons Nederlanders toch nog altijd te boek staat als Sint Maarten. Maar noch van Sint Maarten, koeien met, óf zonder staarten, meisjes, jongens, nee in geen veld of wegen is er iemand te bekennen.
Tegenwoordig loont het al niet meer om speciaal Sint Maarten snoepgoed in huis te halen. De enkeling die zich nog vertoonde kreeg altijd gewoon lekker een mars, chocoladereep of zak chips mee. Goede buit, nietwaar? Maar ook die reputatie is kennelijk niet meer genoeg om tegenwoordig nog voor langs de deur te komen, met je lampionnetje, om het grijsgedraaide liedje ten gehore te komen brengen.
De maatschappij verandert. Halloween wordt steeds gewoner en verdringt langzaam maar zeker het Sint Maartensfeest. Jammer, die teloorgang van Neerlands erfgoed. Niet dat er hier in de buurt van de Halloween dan ook maar iets te merken was. Misschien is dat maar goed ook. Ik kan er best van genieten, een heerlijke enge Amerikaanse Halloweenfilm (niet per definitie met Halloween in de naam mind you) maar de ongein die erbij komt kijken zoals tuinen met toiletpapier behangen om eens een voorbeeld te noemen, dat hebben we hier niet nodig in Nederland. Heck, we zijn nog maar net hersteld van de Toiletpapier-mageddon die voor traumatische toiletgangen heeft ingestaan!!
Maar dat het nu gewoon einde oefening is met Sint Maarten in deze buurt. Triest. En er zijn deze buurt al vele voorgegaan. In de randstad is de halve populatie niet eens meer bekend met dat er ooit een Sint Maartensfeest was. Wellicht dat die mensen ook een andere culturele achtergrond hebben waarin het suiker op een ander feest buit werd gemaakt. Tja..
Niet getreurd, ineens gaat de bel!
De deur gaat open en wie staat daar? Niemand minder dan.. de pizzakoerier! De beste man komt een transactie verrichten a-la Sint Maarten. Maar dan anders! Er word een liedje ten gehore gebracht. Niet met luid gekrakeel of zwoele stem, alleen, maar het liedje – of wat daarvoor door moet gaan, sommige moderne muziek gaat ook mij boven de pet ondanks mijn al zeg ik het zelf brede muzieksmaak – klinkt zwaar vervormd, overgemoduleerd uit een bluetooth speaker die op de passagiersstoel van de afgeragde Opel Corsa uit de jaren ’90 ligt, door de geopende raampjes. Terwijl het 10 graden is buiten. Ik wíl het niet eens weten, wat er in dat roestbakje allemaal gebeurt onderweg! Maargoed, etenswaren wisselen van eigenaar na een financieele genoegdoening en na een vriendelijke groet verdwijnt de koerier uit de straat, nog lang te horen aan de vervormde klanken muziek welke bij beurten overstemd worden door het kabaal van een lekke uitlaat.
Heerlijk, eten! Itadakimasu!!
